من زندگي مي كنم

نه می دونم می رم نه می دونم می مونم، اگه می رم چطوری می رم اگه می مونم که نمی تونم.

هزار تا راه و هزار تا سوال و هزار تا دلواپسی.

فقط می دونم که نمی خوام پل های پشت سرم رو ابن بارم خراب کنم.

من زندگي مي كنم...

امروز اول ژانویه ی 2019 هست. امسال سال منه، ایشالا. سال قدم گذاشتن در مسیری که سال هاست براش دارم تلاش می کنم. من پر از هیچان و ترس و خوشحالی و استرسم. پر از احساسات متناقض. از دیشب که همش منتظر بودم من زندگي مي كنم...

امشب چه شب هست :-| همش دارم یه دهه دوری خودم از خانواده رو مرور می کنم و ته همه خاطرت می رسم به اینکه من مستحق خوش بودن به تنهایی هستم؟ البته بماند که سختی خیلی داشتم همش دارم به خانواده ام و اینکه بد من زندگي مي كنم...

این سریال در مورد خانواده ای هست که در کنار همه مشکلاتشون با هم هستن.

یه خانواده ی دلسوز و مهربون. یه پدر حامی و یه مادر فهمیده.

یه خانواده ی واقعی.

دوست دارم همچین خانواده ای داشته باشیم. همه مون. با هم و تک تک.

فکرشم لذت بخشه. دلم می خواد بازم زمزمه کنم: دوس دارم همچین خانواده ای داشته باشم.

ایشالا و آمین برای همگی مون

من زندگي مي كنم...

امروز که با خواهر کوچیکه حرف می زدم پی به نکته ی مهمی بردم:

من همیشه به یه مطلب (مخصوصا بدها) خیلی تمرکز می کنم، اونو در ذهنم بزرگ می کنم و بهش انرژی میدم.

امروز فک کردم از این به بعد برعکس عمل کنم: به خوبی ها و دلخوشی ها و سلامتی فک کنم و انرژی بدم.

به قول خواهر کوچیکه من هی به خونه فک کردم و دلسوزوندم که کاش برا خودمونم یکی بخریم.

اما نتیجه چی شد؟ خانواده ام نخریدن، من خریدم.

نتیجه خوب بود اما اونی نبود که می خواستم.

خدایا کمکم کن لطفا.

آمین.

مرسی

من زندگي مي كنم...

دارم به مسیر پشت سرم فک می کنم. به سختی هایی که داشتم: به پول نداشتن هام، به راه هایی که به دلیل پول نداشتن مجبور شدم پیاده برم، میوه هایی که دوس داشتم رو نخریدم، لباس هایی  که نپوشیدم، سفرهایی که نرف من زندگي مي كنم...

علاوه بر اردن و دیدن پترای زیباش، دوس دارم دیدن کشور عمان هم برم: کشوری با خونه های سفید و یک طبقه که در شب با نورها چراغ ها زیباتر میشن. عکس ها که نشان از تمیز بودن بیش از حد اونجا داره و بازم گنبدها من زندگي مي كنم...

فک کنم دیگه وقت ِ رسیدن ِ خوشی های ماست.

آخه ما خیلی دردسر کشیدیم، خسلی سختی مشیدیم، خیلی تلاش کردیم.

این همه بار و سختی و تلاش و تنهایی و ظاهرا قوی بودن برا همه یما خیلی سخت بوده

خودتم می دونی، منم امشب فهمیدم

لطفا درهای خوشبختی و دلخوشی و سلامتی و مهریونی رو به روی من و خانواده ام باز کن

آمین

من زندگي مي كنم...

خواهر کوچیکه یه بار بهمون گف: چهارشنبه ها نباید رفت حموم، چون موجودات ترسناک اونجا هستن. خب البته من اعتقادی به این خرافات ندارم و فراموشش کردم. اما استرس باعث میشه آدم حتی خاطرات نوزاری اش رو هم به ی من زندگي مي كنم...